Op het laatste KiZ-congres was een van de sprekers Adjiedj Bakas, die met name de technologie als belangrijkste motor van de veranderingen in de zorg aanwijst. Naast bijval hoor ik ook ongeloof bij sommige deelnemers. Hoe zit het met de menselijke behoefte aan aandacht, ergens bijhoren, je verhaal kwijt kunnen? Daar had men Bakas niet over horen praten. Ik loop snel door, ik kan me helaas niet mengen in deze discussie. Ik heb een afspraak met De Professor. Aangekomen op de plek van afspraak doet De Professor zelf de deur open en leidt me naar de achtertuin. Daar staat ie te glimmen. De DeLorean met de tijdmachine Flux Capacitor. De Professor heeft me beloofd om me nog dezelfde dag naar 5 november 2020 te laten reizen. Een peulenschilletje voor de machine, omdat voor vijf jaar vooruit niet heel veel energie nodig is. Ik mag instappen, op de console staan de data van vandaag en die van 5 november 2020. Precies volgens afspraak. De Professor bevestigt en passant nog de drie afspraken met de mensen die ik wil interviewen: een patiënt met chronische psychiatrische problemen, een hoogleraar psychiatrie en een psycholoog met veel praktijkervaring. De Professor sluit het luik van de tijdmachine, steekt zijn duim omhoog en drukt op een grote rode knop.