
Ketenzorg is een zorgconcept waaraan reeds tien jaar een grote potentie wordt toegeschreven: zorg zou inhoudelijk
verbeteren, de patiënt zou er beter mee geholpen zijn en de kosten kunnen erdoor dalen. Diverse rapporten en onderzoeken
hebben in de tussentijd beschreven dat de effecten tegenvallen. Ketenzorg lijkt eerder tot perverse resultaten te leiden dan tot de beloofde voordelen die ze zou moeten hebben. Desondanks lijkt het geloof in ketenzorg onverminderd aanwezig. Dit artikel legt de vinger op de zere plek en hoopt dat daarmee een werkelijke reflectie plaatsvindt op de
vraag hoe deze effecten voor patiënten wel bereikt kunnen worden. Dat lukt waarschijnlijk alleen door de patiënt echt
centraal te stellen.