Om goede kwaliteit van gezondheidsonderzoek te willen en kunnen leveren is een aantal regels
afgesproken waaraan moet worden voldaan. Wanneer die regels tot ongewenste effecten leiden, spreken we ook
wel van systeemfalen van gezondheidsonderzoek. Dit uit zich onder andere in een hoge druk op onderzoekers om wetenschappelijk
te presteren en zich daarover te verantwoorden, sloppy science, wetenschapsfraude en suboptimale
maatschappelijke relevantie en doelmatigheid. Dit artikel geeft een kritische reflectie op dit systeemfalen
en tevens een aantal oplossingsrichtingen.