De laatste tien jaar is de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking in toenemende mate ‘vraaggestuurd’ ingericht vanuit de maatschappelijke opvatting dat zorg en ondersteuning steeds beter moeten worden afgestemd op het individu. We staan dus voor de taak om vast te stellen welke nieuwe competenties voor deze gewijzigde taakstellingen nodig zijn, maar niet zonder reflectie: hoe blijven we ons voldoende bewust van de mens achter de hulpvraag?