
Dit themanumer gaat over menslievende zorg, een concept dat in de zorg, met name bij zorgverleners en -afnemers, op veel sympathie kan rekenen. Het achterliggende denken sluit immers nauw aan bij de verwachte intrinsieke motivatie van diegenen die in de zorg werken. Toch mag sympathie voor een onderwerp op zich geen reden zijn voor onvoorwaardelijke acceptatie. Daarom zullen in deze bijdrage, puntsgewijs, een aantal kritische vragen en opmerkingen worden gepresenteerd.